بایگانی برچسب برای: آموزش رایانه

طراحی سایت گرگان-گلستان

تیم پژوهشی پارسه با چندین سال تجربه در تجارت الکترونیک ضامن پیشرفت برند شما همشهری عزیز می باشد

 

از جمله مهمترین ویژگی های یک برند محبوب و خوب داشتن  بنرهای تبلیغاتی زیبا و رابط های کاربردی مناسب با مشتریان است.اگر شما محصولی خوب دارید چرا برند محبوب و پرفروشی نداشته باشید؟

تیم ما در این زمینه شما را کمک می کند تا بتوانید در کنار محصول خوبی که دارید برندی پرفروش و محبوب نیز داشته باشید…

با ما همراه باشید…

کلید واژه : گرگانگلستانتجارت الکترونیکوباندرویدگرافیکتیم پارسهگروه تجارت الکترونیک پارسه

بازیابی اطلاعات پاک شده از روی هارد

امکان دارد فایلی بنا به خواسته ی خود فرد، ویروس ها یا اشتباهی از روی کامپیوتر حذف گردد. اما در واقع برای اطلاعات حذف شده چه اتفاقی افتاده است و مهمتر از آن چگونه میتوان این اطلاعات را بدست آورد! همه اینها موضوعاتی هستند که ما در اینجا در موردشان صحبت خواهیم کرد.

چگونه مانع پاک شدن اطلاعات خود شویم؟

 Zip کردن یک فایل یا پوشه برای مخفی کردن آن از سایرین، قرار دادن یک فایل حساس بر روی USB برای حفاظت کامل از آن، قرار دادن فایلها در پوشه های سیستمی مانند system 32 برای آنکه مانند سایر فایلهای سیستمی به نظر آید و تغییر نام فایلها و پوشه ها همه راه هایی هستند که برای حفاظت و از اطلاعات و داده های حساس، مخصوصا عکسها، مورد استفاده قرار میگیرند.

اما باید بدانید که انجام این کارها برای حفظ اطلاعات شما از پاک شدن کافی نیستند و راههای مطمین تری برای کار وجود داررد.

با حذف شدن یک فایل در واقع چه اتفاقی برای آن فایل افتاده است؟

زمانی که در ویندوز یک فایل را حذف می‌کنید اشاره‌گر مرتبط آن را حذف کرده اید، هر فولدر برروی هارددیسک کامپیوتر شما دارای یک اشاره گر است. با این کار آن فایل دیگر برروی هارددرایو وجود ندارد و سکتورهای حاوی اطلاعات آن فضای خالی (Free Space) محسوب می‌شوند، هر چند تا مادامی که ویندوز اطلاعات جدیدی را بر روی این سکتورها ذخیره‌سازی نکند کماکان اطلاعات فایل حذف شده قابل بازیابی خواهند بود.

اما هنگامی که شما اطلاعاتتان را وارد Recycle Bin میکنید، در واقع آن را پاک نکرده‌اید، بلکه فقط از جایی به جای دیگری منتقل کرده‌اید. اما وقتی آن را Shift+Delete می‌کنید و یا از داخل سطل بازیافت پاک می‌کنید، تنها نام آن فایل یا پوشه را از فضای داخلی درایو حذف کرده‌اید. اما تمامی اطلاعات آن فایل یا پوشه به صورت کامل در جایی از فضای درایو شما باقی مانده است.

برای بازیابی فایل ها چه می توان کرد؟

1- بازیابی از طریق Recycle Bin ویندوز و یا Trash مک و لینوکس

2- بازیابی از یک فایل بک آپ

3- بازیابی با استفاده از نرم افزار

بازیابی از طرق Recycle Bin:

این روش هنگامی موثر است که اطلاعات با آگاهی و توسط خود شما حذف گردیده که به راحتی قابل بازگشت است. در این روش شما باید به آیکون Recycle Bin در Desktop رفته و با انتخاب فایل های مورد نظر برروی آن کلیک راست کرده و گزینه Restore را بزنید.

گاهی اوقات این امکان وجود دارد که سهوا یا عمدا Recycle Bin در ویندوز غیر فعال شده باشد و با حذف فایل یا پوشه اطلاعات به این آیکون انتقال داده نشود در صورت بروز این مشکل بر روی آیکون Recycle Bin  دکمه سمت راست ماوس را فشار داده و گزینه Properties را انتخاب نمایید. در پنجره طاهر شده توجه داشته باشید که گزینه Do not Move files to the Recycle Bin تیک نخورده باشد.

بازیابی از طریق بک آپ گیری:

۱) از مسیر زیر شروع کنید:

Start | Control Panel | System and security | Backup and Restore

توجه کنید اگر داخل کنترل‏پنل System and Security رو نمی‏بینید احتمالن نمایش کنترل‏پنل در حالت Category نیستش، پس حالت نمایش رو به Category تغییر بدید تا دسترسی به مسیر بالا براتون امکان پذیر باشه.

۲) برای شروع تنظیمات بکاپ گرفتن روی Set up backup کلیک کنید. ممکنه یک الی دو دقیقه طول بکشه تا اینکه ویندوز جای بکاپ گرفتن را پیدا کنه.

جایی رو که می خواهید بکاپ شما در آنجا ذخیره بشه رو انتخاب کنید و دکمه Next رو کلیک کنید. شما می‏تونید یک هارد اکسترنال، از شبکه و یا از یک فلش استفاده کنید. اگر در حال بکاپ گرفتن فایل‏های بزرگ هستید و یا اینکه از system image  استفاده می‏کنید حداقل شما به ۱۰GB برای بکاپ گرفتن احتیاج خواهید داشت.

۳) حالا ۲ انتخاب دارید یا اینکه ویندوز مشخص کنه از کجا بکاپ گرفته شه یا اینکه خودتون مسیر بکاپ رو مشخص کنید؛ در این صورت فقط فایل هایی که می خواهید بکاپ گرفته شه رو انتخاب می کنید. بعد از انتخاب دوباره Next رو کلیک کنید.

۴) بر روی Change Schedule کلیک کنین و زمان بکاپ رو مشخص کنید. زمانی را که می‏دونید کامپیوتر شما روشن است رو انتخاب کنید، اگر از کامپیوتر خود در طول شب استفاده نمی‏کنید به راحتی می‏تونید زمان بکاپ گرفتن را در طول شب قرار بدید.

۵) بر روی Save Settings and Run Backup کلیک و سپس Back Up Now را انتخاب کنید، در اینصورت بکاپ گرفتن از داده های شما شروع می‎‏شه و آن را ذخیره می‏کنه. بکاپ گرفتن ممکنه از چندین دقیقه و یا بیشتر شروع بشه و حتی ممکنه چند ساعت طول بکشه که این کار بستگی به فایل هایی که انتخاب کردید تا ازشون بکاپ گرفته شه داره.

خب با این کار شما هم بکاپ گرفتید و هم تعیین کردید که بصورت اتوماتیک، بکاپ ها در زمانی که مشخص کردید انجام بشن.

بازیابی با کمک نرم افزار

نرم افزارهای زیادی هستند که می توانید به منظور بازیابی اطلاعات از آنها استفاده کنید. ما در اینجا به چند مورد از آنها اشاره میکنیم.

iCare Data Recovery

Stellar Phoenix Windows Data Recovery

SystemRescueCd 4.6.0 Final

Tenorshare iOS Data Recovery 6.6.0.6

Auslogics File Recovery 6.0.2.0 Final

و…

رایانش ابری – Cloud Computing چیست ؟

واژه رایانش ابری

رایانش ابری (به انگلیسی: Cloud Computing) به معنی توسعه و به‌کارگیری فناوری کامپیوتر بر مبنای اینترنت است. این عبارت شیوه‌هایی از محاسبات کامپیوتری در فضایی است که قابلیت‌ھای مرتبط با فناوری اطلاعات به عنوان سرویس یا خدمات برای کاربر عرضه می‌شود و به او امکان می‌دھد به سرویس‌ھای مبتنی بر فناوری در اینترنت دسترسی داشته باشد، بدون آن‌که اطلاعات تخصصی در مورد این فناوری‌ھا داشته باشد و یا بخواھد کنترل زیرساخت‌ھای فناوری که از آنھا پشتیبانی می‌کند را در دست بگیرد. سرویس‌های رایانش ابری برنامه‌های کاربردی را به صورت برخط فراهم می‌کنند که قابل دسترسی با مرورگر وب هستند درحالی‌که نرم‌افزار و داده روی سرورها ذخیره شده‌اند. مؤسسه ملی استاندارد و فناوری آمریکا (NIST) رایانش ابری را اینگونه تعریف می‌کند[۱]:
«رایانش ابری مدلی است برای داشتن دسترسی فراگیر، آسان و بنابه‌سفارشِ شبکه به مجموعه‌ای از منابع رایانشی پیکربندی‌پذیر (مثل: شبکه‌ها، سرورها، فضای ذخیره‌سازی، برنامه‌های کاربردی و سرویس‌ها) که بتوانند با کمترین کار و زحمت یا نیاز به دخالت فراهم‌کننده سرویس به سرعت فراهم شده یا آزاد (رها) گردند.»

تعریف رایانش ابری:

رایانش ابری مدلی است برای داشتن دسترسی آسان و بنا‌به‌سفارشِ شبکه به مجموعه‌ای از منابع رایانشی پیکربندی‌پذیر (مثل: شبکه‌ها، سرورها، فضای ذخیره‌سازی، برنامه‌های کاربردی و سرویس‌ها) که بتوانند با کمترین کار ‌و زحمت یا نیاز به دخالت فراهم‌کننده سرویس به سرعت فراهم شده یا آزاد (رها) گردند. این مدل ابری از  در دسترس بودن پشتیبانی کرده و از پنج ویژگی اساسی، سه شکل ارایه و چهار شکل آماده‌سازی ترکیب یافته است.

ویژگی‌های اساسی:

سلف‌سرویس درخواستی (بنابه‌سفارش): مشتری می‌تواند یک‌سویه امکانات رایانشی همچون سرور و فضای ذخیره‌سازی در شبکه را همین‌که نیاز بود از هر فراهم‌کننده  به صورت‌خودکار و بدون نیاز به دخالت انسان بدست آورد.

دسترسی فراگیر شبکه: امکانات روی شبکه در دسترس هستند و می‌توان با سازوکارهایی استاندارد به آن‌ها دست یافت، سازوکارهایی که استفاده  شدن برای بسترهایی ناهمگون کلاینت‌های ضعیف و قوی (مثل: گوشی‌های موبایل، لپ‌تاپ‌ها و PDAها) را پشتیبانی می‌کنند.

یک‌کاسه‌سازی نابسته به مکانِ منابع: منابع رایانشیِ فراهم کننده یک‌کاسه شده‌اند تا با بکارگیری مدل چندمشتریه به همه مشتریان خدمت‌رسانی کنند، این کار بوسیله منابع فیزیکی یا مجازی مختلف که به شکلی پویا و بنابه‌درخواست مشتری واگذار و پس‌گرفته می‌شوند صورت می‌گیرد. مشتری معمولا کنترل یا دانشی درباره محل دقیق منابع فراهم شده ندارد ولی ممکن است در سطوح بالاتر انتزاعی بتواند محل را تعیین کند (مثل: کشور، استان یا مرکز داده). برای نمونه منابع شامل فضای ذخیره‌سازی، توان پردازشی، حافظه، پهنای باند شبکه و ماشین‌های مجازی می‌شود.

انعطاف‌پذیری سریع (درجا): می‌توان امکانات را  به سرعت و انعطاف‌پذیرانه بدست آورد تا به سرعت گسترش داده شده (از دید مقیاس) یا درجا آزاد شوند تا به سرعت به مقیاس کوچکتری دست یابند. از دید مشتری امکاناتی که برای بدست آمدن در دسترس هستند اغلب نامحدود به نظر می‌آیند و می‌توانند به هر مقدار و در هر زمان خریداری شوند.

سرویس‌های اندازه‌گیری شده: سیستم‌های ابری منابع را خودکار کنترل و بهینه می‌کنند، این کار با بکارگیری توانایی اندازه‌گیری در سطحی از تجرید که مناسب گونه‌ی آن سرویس(مثل: فضای ذخیره‌سازی، توان پردازشی، پهنای باند و شمارِ کاربران فعال) است انجام می‌شود. میزان استفاده از منابع می‌تواند به شکلی شفاف هم برای مشتری و هم برای فراهم‌کننده زیر نظر گرفته، کنترل شده و گزارش داده شود.

گوشزد: نرم‌افزار ابری به خاطر سرویس‌گرا بودن و  با تمرکز بر نابستگی مکانی، وابستگی پایین،پیمانه‌ای بودن و کارکرد معنایی از تمام مزایای مفهوم ابری بهره می‌جوید.

شکل‌های ارایه:

نرم‌افزار ابری به عنوان سرویس (SaaS). چیزی که برای مشتری فراهم شده است برنامه کاربردیِ فراهم کننده است که بر روی زیرساخت ابری، در حال اجراست و توسط  دستگاه‌های کلاینت‌ مختلف  از طریق یک رابط برای کلاینت ضعیف همچون مرورگر وب (مثل: ایمیل وبی) در دسترس است. مشتری زیرساخت ابری، شبکه، سرورها، سیستم‌های عامل، فضای ذخیره سازی زیرین یا حتا نرم‌افزار کاربردی را مدیریت یا کنترل نمی‌کند، البته به جز تنظیمات محدود پیکربندی‌های  برنامه در سطح کاربر.

بستر ابری به عنوان سرویس (PaaS). مشتری امکان دارد که برنامه‌کاربردی ساخته شده توسط خود را  بر روی  زیرساخت ابری قرار دهد. این برنامه  با استفاده از زبان‌های برنامه‌نویسی و ابزارهایی که توسط فراهم‌کننده پشتیبانی می‌شوند (مثل: جاوا، پایتون، دات‌نت) ساخته شده است. مشتری زیرساخت ابری، شبکه، سرورها یا  فضای ذخیره‌سازی زیرین را مدیریت یا کنترل نمی‌کند اما بر روی برنامه کاربردی قرارداده شده و احتمالا پیکربندی محیط میزبانی (هاست) برنامه کنترل دارد.

زیرساخت ابری به عنوان سرویس (IaaS). امکانی که برای مشتری فراهم آوری شده توان پردازشی، فضای ذخیرسازی، شبکه‌ها و دیگر منابع پایه‌ای رایانشی است به گونه‌ای که مشتری می‌تواند نرم‌افزار دلخواه خود که می‌تواند شامل سیستم‌های عامل و برنامه‌های کاربردی باشد را قرار داده و اجرا کند. مشتری زیرساخت ابری زیرین را مدیریت یا کنترل نمی‌کند ولی بر روی سیستم‌های عامل، فضای ذخیره‌سازی، برنامه‌های قرارداده شده و احتمالا گزینش اجزا شبکه‌بندی (مثل: دیواره‌های آتش، همسنگ(متعادل) کننده بار) کنترل دارد.

شکل‌های آماده‌سازی:

ابر خصوصی (Private cloud). زیرساخت ابری تنها برای یک سازمان کار می‌کند و ممکن است توسط خود سازمان یا شرکتی دیگر مدیریت شود، نیز  می‌تواند درون یا بیرون سازمان جای بگیرد.

ابر گروهی (Community cloud). زیرساخت ابری بین چند سازمان به اشتراک گذاشته شده و یک گروه مشخص که وظیفه‌ایی مشترک (مثل: ماموریت، نیازهای امنیتی، سیاست‌گذاری و ملاحضات قانونی) دارند را پشتیبانی می‌کند. این ابر می‌تواند توسط این سازمان‌ها یا یک شرکت دیگر مدیریت شود، همچنین می‌تواند درون یا بیرون سازمان جای بگیرد.

ابر عمومی (Public cloud). زیرساخت ابری برای عموم یا برای دسته بزرگی از مشتریان در دسترس است و مالک آن سازمانی است که این خدمات ابری را  می‌فروشد.

ابر آمیخته (Hybrid cloud). زیرساخت ابری آمیزه‌ای است از دو یا بیشتر ابر (خصوصی، گروهی یا عمومی) که هر کدام ویژگی‌های یکتای خود را نگه می‌دارند ولی بوسیله‌ی فناوری‌های‌ استاندارد شده یا انحصاری که داده‌ها و برنامه‌های کاربردی را جابجاپذیر (پرتابل) می‌کند به یکدیگر وصل شده‌اند.

ابر رایانش

معنای عامیانه و کاربردی ابر رایانش

شما ممکن است درباره سیستم ابر رایانش یا “ابر” شنیده باشید، اما تحلیل کردن در این مورد کمی مشکل است.معنی های بسیاری در این باره نوشته شده است اما یک کلمه قادر به توصیف آن نیست. در واقع ابر رایانش مجموعه ای بسیار ساده از منابع و سرویس هایی که در فضای وب سرویس دهی می شوند می باشد. هنگامی که دیاگرامی مرتبط از تمام المان های موجود می کشید شما یک ابر مجازی ساخته اید.

سرور های ابر رایانش اطلاعاتی از قبیل ترافیک وب سایت برروی کل شبکه را به هم متصل و به اشتراک می گذارد. بعضی اوقات ابر رایانش یه عنوان یک سرویس اینترنتی معرفی می شود به همانند
infrastructure as a service (IaaS), platform as a service (PaaS), or software as a service (SaaS).

مشتریان ابر رایانش نیازی نیست که هزینه ای برای مدیریت، راه اندازی، نگهداری و افزایش مقایس سرویس خود برای کنترل ترافیک پرداخت نمایند. تنها می بایست هزینه و زمان خودشان را برای گسترش وب سرمایه گذاری نمایند و به سادگی منابع مورد نیازی که می خواهند برای وب انجام دهند را پرداخت می نمایند.

مهندسی سیستم برای زمان های اوج ترافیک بر عهده ابر رایانش می باشد که گونه این ترافیک را بین منابع مختلف تقسیم نماید و نهایت سرعت و بازدهی را در آن لحظه ایجاب کند.

Cloud Computingمنبع : ای هاست

تفاوت بین CPU، GPU و APU چیست؟

در گذشته به طور معمول در یک کامپیوتر دو قطعه به نام‌های CPU و کارت گرافیک می‌دیدیم، گاهی هم با کارت گرافیک مجتمع در مادربورد مواجه می‌شدیم، اما حالا با معرفی پردازنده‌های مجهز به گرافیک مجتمع وضعیت کمی فرق کرده است. در این مقاله می‌خواهیم نگاهی به وظایف و مشخصات انواع و اقسام CPU و کارت گرافیک داشته باشیم و با مفهوم APU آشنا شویم. با ما همراه باشید تا نکاتی مفید برای تهیه کامپیوترهای امروزی فرابگیریم.

مخفف Central Processing Unit به معنای واحد پردازش مرکزی می‌باشد و به اختصار به آن پردازنده‌ی اصلی و یا پردازنده هم می‌گویند. نام دیگری که تا حدی متداول است، مایکروپراسسور یا ریزپردازنده می‌باشد. علت انتخاب عنوان واحد پردازش مرکزی این است که در سی‌پی‌یو تمام فعالیت‌های اساسی در امر پردازش صورت می‌گیرند که شامل چهار فعالیت اصلی زیر می‌شود:

  • فراخوانی
  • رمزگشایی
  • اجرا
  • بازنویسی

اگر پردازنده را از یک کامپیوتر حذف کنیم، عملکرد آن متوقف خواهد شد. نقش پردازنده اصلی در انجام اعمالی مثل بارگذاری سیستم عامل، اجرای دستورات در کامند پرامپت ویندوز و یا انجام محاسبات ریاضی در اکسل و دیگر نرم‌افزارهای مشابه، نقشی حیاتی است. حال به بررسی 4 مأموریت اصلی واحد پردازش مرکزی یا سی‌پی‌یو می‌پردازیم.

برداشت

اولین کار پردازنده‌ی اصلی این است که دستوری که می‌بایست اجرا شود را از حافظه‌ی مربوط به یک نرم‌افزار دریافت کند. هر نرم‌افزار هنگام اجرا میلیون‌ها دستور برای پردازنده‌ی اصلی حاضر می‌کند که هر یک در آدرسی ذخیره شده‌اند. پردازنده‌ی اصلی واحدی به نام program counter یا شمارنده‌ی برنامه دارد که وضعیت پردازنده را در اجرای فرامین نرم‌افزار دنبال می‌کند. به عبارت دیگر آدرس دستوری که پردازنده به آن دسترسی دارد توسط شمارنده‌ی برنامه، ردیابی می‌شود.

رمزگشایی

نرم‌افزارها و برنامه‌ها به زبان‌های مختلفی نوشته می‌شوند. کدهای نوشته شده صرف‌نظر از اینکه به چه زبانی نوشته شده باشند، نیاز به رمزگشایی دارند که به کمک کامپایلر یا مترجم صورت می‌گیرد و در نهایت نتیجه‌ی کار کدهایی به زبان اسمبلی است که همان زبان ماشین است و پردازنده توان درک آن را دارد. البته توجه کنید که زبان اسمبلی بسته به اینکه پردازنده از چه خانواده‌ای باشد، متفاوت است. از اینجا به بعد یک اسمبل‌کننده وارد عمل می‌شود و زبان اسمبلی را به کدهای باینری یا دودویی تبدیل می‌کند. پردازنده قادر به استفاده از کدهای باینری است.

اجرا

پردازنده بسته به اینکه چه دستوری دریافت کرده باشد یکی از سه عمل زیر را انجام می‌دهد:

  • انجام پیچیده‌ترین محاسبات ریاضی با استفاده از ALU یا واحد محاسبه و منطق
  • انتقال داده از مکانی به مکان دیگر در حافظه
  • جهش به آدرس‌های مختلف در برنامه بنابر تصمیمی که خود پردازنده می‌گیرد

در شکل زیر نموداری از یک پردازنده‌ی بسیار ساده که قادر است چنین کارهایی را انجام دهد، رسم شده است:

alu

بازنویسی

معمولاً هر یک از فعالیت‌هایی که در پردازنده انجام می‌شود، نوعی خروجی دارد. پردازنده، خروجی مورد نظر را روی حافظه‌ی کامپیوتر ذخیره می‌کند. به عنوان مثال اگر یک برنامه بخواهد یک عمل ریاضی مثل جمع را روی اعداد 3 و 5 انجام دهد، نتیجه عدد 8 خواهد شد که باید روی آدرسی خاص بازنویسی شود. شمارنده‌ی برنامه در این مرحله وارد عمل می‌شود چرا که همان‌طور که قبلاً گفته شد، مسئولیت ردیابی وضعیت پردازنده در مراحل اجرای دستورات یک برنامه را عهده‌دار است و حالا باید وضعیت پردازنده را برای اجرای مجموعه دستورات بعدی تغییر دهد.

شمارنده‌ی برنامه با کامل شدن 4 مرحله‌ی فوق سراغ دستور بعدی می‌رود و این فرآیند هر بار تکرار می‌شود تا بالاخره اجرای نرم‌افزار پایان یابد.

clock

یکی از مهم‌ترین مسائل در یک پردازنده کلاک است. مولد کلاک، سیگنالی تولید می‌کند که برای همگام‌سازی واحد‌های منطقی در هنگام اجرای دستورات یک برنامه به کار می‌رود. در تصویر کنار سیگنال یک کلاک نمایش داده شده است. با هر بار بالارفتن سطح سیگنال و سپس پایین آمدن آن، یک سیکل کلاک کامل می‌شود و در همین بازه‌ی زمان یک دستور اجرا شده است.

بنابراین سرعت کلاک یک پردازنده تعداد سیکل‌های کلاک پردازنده در هر ثانیه است. کامپیوترهای معمولی سرعت کلاکی در حدود 2.8 گیگاهرتز دارند، معنای چنین سرعتی این است که در یک ثانیه 2.8 بیلیون سیکل کلاک کامل می‌شود و به عبارت دیگر 2.8 بیلیون دستور اجرا می‌شود.

ارقام ذکر شده به نظر بسیار بزرگ هستند اما اگر از تکنولوژی‌های موازی‌سازی و پردازنده‌های چند‌هسته‌ای استفاده نکنیم، نتیجه‌ی کار یک پردازنده‌ی ضعیف و کند خواهد بود.

انواع سی‌پی‌یو

امروزه سی‌پی‌یوها بسیار متنوع شده‌اند. برخی کم‌مصرف و بسیار کوچک هستند و تنها یک هسته دارند، سرعت کلاکشان نیز از 1 گیگاهرتز فراتر نمی‌رود. برخی دیگر بسیار بزرگ‌تر بوده و 8 هسته‌ی قدرتمند دارند که به راحتی رکورد سرعت 4 گیگاهرتز را می‌شکنند. در کنار پردازنده‌های مختلف تکنولوژی‌های متنوعی معرفی و به کار گرفته شده است. به عنوان مثال تکنولوژی هایپرتردینگ (Hyper Threading) اینتل که به کمک آن 4 هسته‌ی فیزیکی و واقعی یک پردازنده از دیدگاه سیستم عامل، 8 هسته دیده می‌شود و لذا توان پردازشی پردازنده به بیش از یک پردازنده‌ی 4 هسته‌ای مشابه بدل می‌شود.

پردازنده‌ی گرافیکی یا GPU چیست؟

GPU مخفف Graphical Processing Unit به معنای واحد پردازش گرافیکی است و همانطور که از نام آن پیداست، مسئولیت نمایش تصاویر و ویدیوها روی مانیتور را بر عهده می‌گیرد. البته کامپیوترها بدون پردازنده‌ی گرافیکی نیز می‌توانند اعمالی را انجام دهند ولی برای اتصال یک مانیتور به کامپیوتر نیازمند یک پردازنده‌ی گرافیکی هستیم. در برخی از شرایط برای استفاده از سیستم‌های کامپیوتری که مانیتور ندارند (مثل برخی از  سرورها) از سیستم دستوری ترمینال استفاده می‌شود و دستورات از آن طریق به کامپیوتر ارسال می‌شوند.

تفاوت پردازنده‌ی گرافیکی و پردازنده‌ی اصلی یا به عبارت ساده‌تر CPU و GPU در این است که پردازنده‌ی گرافیکی در پردازش مقدار زیادی داده استاد است چرا که باید حداقل میلیون‌ها و بلکه بیلیون‌ها محاسبه را تنها در 1 ثانیه انجام دهد.

تعداد هسته‌های GPU بسته به سازنده‌ی آن متفاوت است. انویدیا و ای‌ام‌دی دو تولیدکننده‌ی بزرگ تراشه‌ی گرافیکی برای کامپیوترها هستند و دو سبک متفاوت در طراحی واحد پردازش گرافیکی انتخاب کرده‌اند. انویدیا سعی می‌کند توان بیشتری را در هسته‌های کمتری متمرکز کند در حالی که ای‌ام‌دی برای افزایش قدرت پردازش سعی کرده از هسته‌های بیشتر با توان کمتر استفاده کند.

یک کارت گرافیک معمولی انویدیا دارای 68 هسته است در حالی که یک کارت گرافیک معمولی ای‌ام‌دی حدود 1500 هسته دارد اما در عین حال قدرت پردازش این دو تراشه‌ی گرافیکی تقریباً مشابه است.

انواع GPU

واحد پردازش گرافیکی در متداول‌ترین شکل خود یک کارت گرافیک است که عموم کاربران با آن آشنایی دارند. کارت گرافیک را می‌توان در شکاف پی‌سی‌آی اکسپرس (یا در گذشته ای‌جی‌پی) مادربورد قرار داد و از آن استفاده کرد.

شاید اصطلاح گرافیک آنبورد را شنیده باشید، منظور از این نوع واحد پردازش گرافیکی این است که تراشه‌ی گرافیکی به صورت مجتمع در مادربورد تعبیه شده است و قطعه‌ی جداگانه‌ای نمی‌باشد.

شیوه‌ی امروزی‌تر طراحی واحد پردازش گرافیکی چیزی است که به وجود APUها منجر شده و در ادامه به آن می‌پردازیم.

ای‌پی‌یو چیست؟

در بخش‌های قبل در مورد پردازنده‌ی اصلی و گرافیکی صحبت کردیم و حالا نوبت به پردازنده‌های جدیدی که ترکیبی از این دو هستند، می‌رسد. APU مخفف Accelerated Processing Unit به معنای واحد پردازش شتاب‌یافته است و از ترکیب اجزای مختلف یک CPU و یک GPU به دست آمده است. در ای‌پی‌یو حداقل 16 انشعاب PCI Express برای سایر وسایلی که از این شکاف استفاده می‌کنند پیش‌بینی شده و دیگر به تراشه‌ی پل شمالی روی مادربورد نیازی نیست. به طور خلاصه اگر هسته‌های پردازنده‌ی گرافیکی را به سی‌پی‌یو اضافه کنیم و حافظه‌ی کش سی‌پی‌یو را با آن به اشتراک بگذاریم، یک ای‌پی‌یوی جمع و جور به دست می‌آید. البته معماری و طرز کار ای‌پی‌یو به این سادگی نیست و بحث بسیار مفصل و پیچیده‌تری می‌باشد.

apu

اما سوال ساده‌ای که ما کاربران همیشه می‌پرسیم: مزیت ای‌پی‌یو نسبت به یک سی‌پی‌یو و یک کارت گرافیک جداگانه چیست؟ شاید ای‌ام‌دی با شروع این حرکت سعی در جذب مشتری داشته و مزیت چندانی در آن وجود نداشته باشد. اما خوشبختانه پاسخ این نیست و مزایای زیادی در ای‌پی‌یو‌ها جمع شده است.

اولین مسأله‌ای که در مورد ای‌پی‌یو به نظرمان می‌رسد این است که به علت راحت بودن ارتباط دو پردازنده‌ی اصلی و گرافیکی، انجام فعالیت‌ها ساده شده و توان پردازشی ای‌پی‌یو بهینه می‌شود. به عنوان مثال پردازنده‌های جدید اینتل با پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع HD 3000 یا 4000، حدود 2 تا 3 برابر سریع‌تر از پردازنده‌های قبلی هستند که پردازنده‌ی گرافیکیشان روی قالب پردازنده‌ی اصلی قرار می‌گرفت اما با آن یکپارچه نبود. توجه کنید در ای‌پی‌یو دو تراشه‌ی مجزا در کنار هم نیستند بلکه یکپارچه شده‌اند.

مزیت دوم برخورداری از قابلیت‌ها و امکانات خاصی مثل تکنولوژی کوییک‌سینک (QuickSync) اینتل برای رمزگشایی و رمزگذاری ویدیو است. می‌توان برخی محاسبات مثل محاسبات اعداد ممیز شناور را توسط پردازنده‌ی گرافیکی انجام داد که برای چنین کارهایی مناسب‌تر و تواناتر از پردازنده‌ی اصلی است.

سومین مورد مصرف انرژی است که در ای‌پی‌یو بهینه می‌شود چرا که منابع بین پردازنده‌ی اصلی و گرافیکی به صورت مشترک مورد استفاده قرار می‌گیرند. به همین علت است که لپ‌تاپ‌های جدیدی که از ای‌پی‌یوهای اینتل یا ای‌ام‌دی استفاده می‌کنند، کم‌مصرف‌تر بوده و شارژ باتری را برای مدت طولانی‌تری حفظ می‌نمایند.

یکی از مهم‌ترین مزایا هم قیمت است، این پردازنده‌ها ارزان‌تر از یک سی‌پی‌یو و کارت گرافیک جداگانه هستند چرا که سیلیکون کمتری برای تولید آن‌ها مصرف می‌شود.

در مجموع می‌توان گفت که یک ای‌پی‌یو جایگزینی خوبی برای کارت گرافیک رده پایین و سی‌پی‌یو است.

و اما اشکالات ای‌پی یو، معمولاً ای‌پی‌یوها به اندازه‌ی یک کارت گرافیک جدا قدرتمند نیستند و کاربران حرفه‌ای را راضی نمی‌کنند اما برای کاربردها و بازی‌های سبک و عادی روزمره و حتی برای بازی‌های معمولی هم کاملاً مناسب می‌باشند. اشکال دیگری که کاربران حرفه‌ای و مخصوصاً اورکلاکرها را اذیت می‌کند، دمای بالای ای‌پی‌یو است. با توجه به اینکه دو پردازنده در قالبی کوچک کنار هم قرار گرفته‌اند، اگر از تمام هسته‌های پردازنده‌ی اصلی و تمام هسته‌های پردازنده‌ی گرافیکی استفاده کنیم، توان مصرفی تراشه و در نتیجه دمای آن بسیار بالا خواهد رفت. همین مشکل ساده موجب نارضایتی بسیاری از اورکلاکرها از Core i7 3770K شده است چرا که این پردازنده با لیتوگرافی ظریف 22 نانومتر تولید شده و مساحت کمی برای انتقال حرارت دارد. البته با اضافه کردن یک فن خوب مشکل برطرف می‌شود اما نمی‌توان از ای‌پی‌یو همان دمای پایین پردازنده‌های کم‌مصرف‌تر را انتظار داشت.

امروزه حتی در کامپیوترهای رومیزی یا لپ تاپ‌هایی که دارای کارت گرافیک مستقل هستند از APU نیز استفاده می‌شود. یعنی این کامپیوترها دارای دو واحد پردازش گرافیک هستند که یکی از آنها با CPU یکپارچه شده است. از آنجایی که GPU یکپارچه شده با CPU مصرف پایین تری دارد در پردازش امور گرافیکی سبک از آن استفاده می‌شود و زمانی که نیاز به پردازش سنگین باشد وظیفه پردازش امور به کارت گرافیک مستقل واگذار می‌گردد.

ای‌پی‌یوها را می‌توان در همه نوع کامپیوتر به کار برد ولیکن بیشتر برای وسایل همراه، لپ‌تاپ‌ها و دستاپ‌های کم‌مصرف و ضعیف توصیه می‌شوند.

انواع ای‌پی‌یو

دو تولیدکننده‌ی اصلی سی‌پی‌یو یعنی اینتل و ای‌ام‌دی برای بهینه کردن مصرف انرژی، کاهش هزینه و افزایش قدرت پردازش تراشه‌های خود به سمت طراحی و تولید ای‌پی‌یوهای بهتر حرکت کرده‌اند. ای‌ام‌دی حرکت خود را جدی‌تر آغاز کرده و چنین پردازنده‌هایی را با نام ای‌پی‌یو عرضه می‌کند اما اینتل نام خاصی را انتخاب نکرده است. در پردازنده‌های خانواده‌ی سندی بریج و آیوی بریج اینتل در کنار پردازنده‌ی اصلی از پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع یا اصطلاحاً iGPU استفاده شده و لذا می‌توان این پردازنده‌ها را نوعی ای‌پی‌یو به حساب آورد. علاوه بر این توجه کنید که در حال حاضر تمام پردازنده‌های جدیدی که اینتل تولید می‌کند، به جز خانواده‌ی اتم، دارای پردازنده‌ی گرافیکی مجتمع هستند.

اما چرا اینتل از عنوانی که ای‌ام‌دی برگزیده استفاده نمی‌کند؟ قطعاً پاسخ‌های احتمالی مختلفی برای این پرسش وجود دارد. شاید اینتل می‌خواهد لقب بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی سی‌پی‌یو را همچنان حفظ کند، با توجه به حضور پررنگ اینتل در بازار کامپیوترها شاید در آینده‌ی نزدیک، منظور از سی‌پی‌یو تراشه‌ای باشد که هم سی‌پی‌یو هست و هم کار کارت گرافیک را انجام می‌دهد. به هر حال ممکن است به تدریج ای‌پی‌یو از فهرست واژگان دنیای کامپیوتر حذف شود.

در مورد ای‌ام‌دی هم اوضاع به نفع ای‌پی‌یوها پیش می‌رود به این صورت که تا انتهای سال جاری تمام سی‌پی‌یوهای این کمپانی به ای‌پی‌یو تبدیل می‌شوند. ممکن است ای‌ام‌دی هم مثل اینتل از همان واژه‌ی قدیمی سی‌پی‌یو برای محصولاتش استفاده کند.

در این میان بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی کارت گرافیک یعنی انویدیا هم بی کار ننشسته و قصد تولید پردازنده‌های مبتنی بر ARM برای دستاپ را دارد که خود نوعی ای‌پی‌یو به حساب می‌آیند.

در ادامه نگاهی به انواع و اقسام ای‌پی‌یو خواهیم داشت تا با محصولات موجود بیشتر آشنا شویم.

محصولات اینتل

همان‌طور که گفته شد اینتل با واژه‌ی ای‌پی‌یو بیگانه است اما طبق تعریفی که از ای‌پی‌یو داشتیم، چنین پردازنده‌ی یکپارچه‌ای خود نوعی ای‌پی‌یو به حساب می‌آید.

اینتل اولین نسل پردازنده‌های گرافیکی خود را در سال 1998 معرفی کرده بود، در سال‌های بعدی راه خود را با رونمایی از چیپ‌ست‌های جدیدتر و قدرتمندتر ادامه داد تا اینکه مدل GMA 4500MHD و مانند آن در سال 2008 وارد بازار شدند. تا سال 2008 تراشه‌های گرافیکی اینتل در پل شمالی مادربورد قرار می‌گرفتند، منظور هم پردازنده‌ی گرافیکی اینتل اکستریم گرافیک است و هم اینتل GMAها که نامشان را در لیست مشخصات مادربوردهای قدیمی که دارای گرافیک آنبورد بودند، بارها و بارها دیده‌ایم.

در فصل اول سال 2010 نوبت به HD Graphics رسید که در اولین نسل پردازنده‌های Core i و همچنین خانواده‌ی Celeron و Pentium مورد استفاده قرار گرفتند. باز هم خبری از گرافیک یکپارچه با پردازنده نیست و تنها اتفاقی که رخ داده، استفاده از تراشه‌ی گرافیکی روی قالب پردازنده‌ی اصلی است. در اولین نسل Core iها از پردازنده‌ی گرافیکی GMA 5700MHD استفاده شده بود که در مدل‌های مختلف با سرعت کلاک متفاوتی کار می‌کردند. در بهترین حالت سرعت کلاک این تراشه در پردازنده‌های 2 هسته‌ای Core i5 520M، 540M و Core i7 620M  به 766 مگاهرتز می‌رسید. نام‌های دیگر این پردازنده‌ی گرافیکی GMA HD و یا Graphics Media Accelerator می‌باشد.

در سال 2011 دومین نسل اچ‌دی گرافیکس یا به عبارتی نسل ششم پردازنده‌های گرافیکی اینتل هم معرفی شدند که در پردازنده‌های خانواده‌ی سندی بریج جای گرفتند. مدل‌های نسل سوم اچ‌دی گرفیکس شامل HD 3000، HD P 3000 و HD 2000 می‌شوند. تعداد واحدهای پردازش در HD 3000 و 2000 به ترتیب 6 و 12 عدد است. سرعت کلاک آن نیز در مدل‌ها مختلف بین 350 تا 1150 مگاهرتز برای پردازنده‌های موبایل (مخصوص لپ‌تاپ و وسایل همراه) و بین 650 تا 1350 مگاهرتز برای دستاپ‌ها و سرورها می‌باشد.

در سال 2012 هفتمین نسل تراشه‌های گرافیکی اینتل و به عبارت دیگر نسل سوم اچ‌دی گرفیکس متولد شد و در پردازنده‌های آیوی بریج به کار رفت. مدل‌های HD 4000، HD 2500 و HD P4000 در این گروه قرار می‌گیرند. HD 2500 و 4000 به ترتیب دارای 6 و 16 عدد واحد پردازشی هستند. طبق معمول سرعت کلاک در مدل‌های مختلف بسیار متنوع است. پس از بررسی محصولات ای‌ام‌دی، قدرت پردازشی این پردازنده‌ها را در مقایسه با دیگر رقبا به صورت اجمالی بررسی خواهیم کرد.

محصولات اینتل در سال 2013

در سال 2013 منتظر رونمایی از پردازنده‌های Hasswell هستیم که طبق معمول سرعت بالاتر و پردازنده‌ی گرافیکی بهتری به همراه دارند. هسول‌ها سه نوع پردازنده‌ی گرافیکی خواهند داشت. GT1، GT2 و GT3 که GT1 مشابه HD 2500 است.

GT2 به نام HD 4600 شناخته می‌شود و با توجه به اینکه دارای 20 واحد پردازش و پایپ‌لاین است، حداقل 20 درصد قوی‌تر از HD 4000 پیشین می‌باشد. GT3 قوی‌ترین پردازنده‌ی گرافیکی اینتل است که طبق ادعای سازنده 2 برابر HD 4000 قدرت داشته و برای کاهش مصرف انرژی دارای دو بخش مستقل است.

مصرف انرژی هسول به خاطر استفاده از لیتوگرافی 22 نانومتری که دارای سه گیت 3 بعدی است، نسبتاً پایین می‌باشد. مجموع توان مصرفی هسول‌هایی که برای وسایل همراه طراحی می‌شوند بین بین 15 وات تا 57 وات می‌باشد. برای کامپیوترهای رومیزی نیز بیشترین توان مصرفی 84 وات است که نسبت به پرچم‌دار نسل قبل یعنی آیوی‌بریج‌ها، کمی بیشتر می‌باشد. در واقع Core i7 3770K حدود 77 وات انرژی مصرف می‌کرد و طبق اطلاعاتی که فعلاً به دست آمده Core i7 4770K حدود 84 وات انرژی، البته در حالت پرکار مصرف می‌کند.

محصولات ای‌ام‌دی

در گذشته ای‌ام‌دی تقریباً تنها رقیب اینتل در تولید پردازنده بود و با کارت گرافیک سر و کار نداشت. اما با ملحق شدن ATI که یکی از دو سازنده‌ی بزرگ تراشه‌های گرافیکی در جهان بود، کم‌کم ایده‌ی فیوژن یا پردازنده‌های ترکیبی در سال 2006 از سوی این کمپانی مطرح شد. این ایده تا سال 2011 مورد بررسی قرار گرفت و نهایتاً در نمایشگاه CES سال 2011 شاهد رونمایی اولین APUهای AMD از خانواده‌ Brazo بودیم.

محصولات سال 2011 ای‌ام‌دی

Brazo با لیتوگرافی 40 نانومتری تولید می‌شدند، توان مصرفی این پردازنده‌ها از 5.5 وات شروع می‌شد و نهایتاً به 18 وات می‌رسید. در این مدل‌ها 1 یا 2 عدد هسته‌ی بابکت (Bobcat) به کار گرفته شده بود و پردازنده‌ی گرافیکی‌شان از سری HD 6000 بود و از دایرکت ایکس 11، اپن‌جی‌ال 4.1 و اپن‌سی‌ال 1.1 پشتیبانی می‌کرد.

6 ماه بعد در ژوئن 2011 خانواده‌ی دیگری از ای‌پی‌یو‌ها عرضه شدند. این پردازنده‌ها قدرت بیشتری داشته و پرمصرف‌تر بودند. مصرف انرژی پردازنده‌های 2 الی 4 هسته‌ای خانواده‌ی لینکس که برای دستاپ عرضه شده بود و خانواده‌ی سباین برای وسایل همراه، بین 25 وات و 100 وات بود. هسته‌ای پردازنده‌ی اصلی این مدل‌ها کی 10 هاسکی بود اما تراشه‌ی گرافیکیشان مشابه برزوها می‌باشد با این تفاوت که تعداد شیدها از 80 عدد به 160 الی 400 عدد افزایش یافته است.

محصولات سال 2012 ای‌ام‌دی

در سال 2012 چند پلتفرم دیگر وارد بازار شدند. در ابتدا برزو تی که با 2 هسته‌ی بابکت خود کمتر از 4.5 وات انرژی مصرف می‌کرد و نسخه‌ی دوم برزوها که با برخورداری از 2 هسته‌ی بابکت، 18 وات انرژی مصرف می‌کرد وارد بازار شدند. لیتوگرافی این مدل‌ها مثل گذشته 40 نانومتری بود و کمی بعد ای‌پی‌یوهای جدیدی برای دستاپ و وسایل همراه با لیتوگرافی 32 نانومتر رونمایی شد.

اسم رمز آخرین ای‌پی‌یوهای سال 2012 ای‌ام‌دی ترینیتی (Thrinity) است که از هسته‌های بهینه شده‌ی بولدوزر استفاده می‌کنند. توان مصرفی این مدل‌ها از 17 وات تا 100 وات می‌باشد. پردازنده‌ی گرافیکی این خانواده نسبت به نسل قبلی که از سری HD 6000 استفاده می‌کرد بهینه‌تر و قوی‌تر است. با توجه به اینکه لیتوگرافی نیز ظریف‌تر شده، مصرف انرژی و توان پردازشی ترینیتی‌ها نسبت به نسل قبلی افزایش قابل توجهی نشان می‌دهد.

بنابر تست‌های انجام شده قدرت پردازنده‌ی اصلی بین 20 تا 30 درصد و قدرت پردازنده‌ی گرافیکی جدید نیز 30 الی 50 درصد بیشتر از خانواده‌ی لینکس می‌باشد.

مشخصات پردازنده‌ی گرافیکی مدل‌های مختلف در جدول زیر ذکر شده است:

gpu spec

محصولات سال 2013 ای‌ام‌دی

اگر اخبار دنیای کنسول و بازی را مطالعه کرده باشید حتماً در مورد پردازنده‌های 8 هسته‌ای که در پلی استیشن 4 و احتمالاً ایکس باکس 720 یا اینفینیتی به کار گرفته شده خبرهایی خوانده‌اید. پردازنده‌ی 8 هسته‌ای PS4 از هسته‌های جگوار بابکت بهره می‌برد که مشابه خانواده‌ی کبینی می‌باشد و در ماه‌های آتی اخبار بیشتری در مورد آن خواهیم شنید.

برنامه‌ی ای‌ام‌دی برای سال 2013 عرضه‌ی 4 سری مختلف ای‌پی‌یو برای وسایل مختلف است. با توجه به تصویر زیر مشخص است که در سال جاری بیشتر ای‌پی‌یوهای این کمپانی با لیتوگرافی 28 نانومتر تولید خواهند شد. تا به حال تنها محصولات معرفی شده خانواده‌ی ریچ‌لند (Richland) است که نسبت به ترینیتی از جنبه‌های مختلف قوی‌تر و بهینه‌تر می‌باشد.

roadmap apu

در ادامه Tesmash جای هوندا را در تبلت‌ها و هیبرید می‌گیرد. تراشه‌های تسمش با برخورداری از پردازنده‌ی گرافیکی سری HD 8000 به طور کامل از دایرکت ایکس 11.1 پشتیبانی می‌کنند. چیزی که در اتم‌های جدید اینتل که مجهز به پردازنده‌ی گرافیکی PowerVR کمپانی ایمجینیشن تکنالوجیز هستند، پشتیبانی نمی‌شود و لذا تسمش‌ها رقیبی قدرتمند برای تراشه‌های کم‌مصرف اینتل می‌باشند. کبینی برای محصولات فوق‌العاده باریکی که از پلتفرم برزوی 2 استفاده می‌کردند وارد بازار خواهد شد. برای دستاپ‌ها نیز کوری جایگزین ریچ‌لند (Richland) و ترینیتی فعلی خواهد شد
با توجه به اینکه ریچ‌لند (Richland) آخرین خانواده از مجموعه ای‌پی‌یوهای ای‌ام‌دی است، به بررسی برخی مشخصات کلی آن می‌پردازیم.

لیست مدل‌هایی که تا پایان ماه جاری وارد بازار می‌شوند به صورت زیر است:

apu amd 2013

همان‌طور که در جدول فوق مشاهده می‌کنید، توان مصرفی این پردازنده‌ها نسبت به نسل قبلی پایین‌تر است. سرعت کلاک افزایش یافته و علاوه بر آن پردازنده‌ی گرافیکی جدیدی از سری HD 8000 با معماری GCN 2 به کار گرفته شده که در مجموع سرعت پردازش این ای‌پی‌یوها را بیشتر از نسل قبل می‌کند.

اما ریچ‌لند (Richland)ها امکانات جانبی خوبی دارند که در ادامه به اختصار توضیح داده شده‌اند:

اولین قابلیت پشتیبانی از ژست‌های لمسی است که حرکات دست کاربر را به دستورات مختلف تبدیل می‌کند. از فاصله‌ی حدود 1 متری می‌توان با انجام ژست‌های کنترلی از مرورگر، مدیا پلیر یا نرم‌افزارهای کتاب‌خوانی استفاده کرد.

دومین قابلیت لاگین کردن به کمک تشخیص چهره است که نسبت به محصولات رقیب کامل‌تر و قوی‌تر می‌باشد.

سومین قابلیت امکان دریافت و ارسال ویدیو به تلویزیون از طریق گیرنده‌ی DLNA و با تأخیر کم است که برای استفاده از آن به گیرنده‌ای که از کدک‌های ویدیویی و صوتی H.264 و AAC پشتیبانی کند، نیاز داریم. بنابراین به راحتی می‌توان در شبکه‌ی بی‌سیم محصولات خانگی به اشتراک و استفاده از مالتی‌مدیا پرداخت.

از دیگر امکانات خانواده‌ی ریچ‌لند (Richland) می‌توان به کوئیک استریم برای بالا بردن اولویت پخش مالتی‌مدیا، استدی ویدیوی ای‌ام‌دی برای پس‌پردازش ویدیو و عکس به منظور افزایش ثبات آن و پرفکت پیکچر اچ‌دی برای انجام دی‌اینترلیس پیشرفته، تغییر کنتراست، رنگ و طراوت تصویر به صورت پویا اشاره کرد.

اما در مورد بهینه‌سازی‌های انجام شده در ریچ‌لند (Richland) بیشتر صحبت کنیم. در خانواده‌ی ریچ‌لند (Richland) کنترل توان مصرفی پردازنده‌ی گرافیکی و پردازنده‌ی اصلی به صورت متعادل‌تری انجام می‌شود. در نسل قبل اگر سی‌پی‌یو یا جی‌پی‌یو به توان بیشتری نیاز پیدا می‌کردند، این توان اضافی به آن اختصاص داده می‌شد. مشکلی که گاهاً پیش می‌آید این است که یکی از این دو پردازنده بیش از حد انرژی مصرف کرده و دیگری به علت کمبود منابع توان پردازشی لازم را ارائه نمی‌کرد. همین موضوع منجر به کاهش عملکرد سیستم می‌شد. کمبود توان در دسترس اصطلاحاً موجب ایجاد گلوگاه در عملکرد کلی سیستم می‌شود.

در سری ریچ‌لند (Richland) مدیریت مصرف انرژی الگوریتم هوشمند‌تری دارد و لذا اگر یکی از پردازنده‌ها با کمبود توان در دسترس مواجه شود، توان بیشتری به آن اختصاص داده می‌شود و گلوگاهی در عملکرد سیستم ایجاد نمی‌شود.

مقایسه‌ای بین قدرت پردازش ای‌پی‌یوها و کارت گرافیک‌های معمول

برای مقایسه‌ی دقیق باید همه‌ی جوانب را در نظر گرفت و بحث مفصلی کرد. اما برای یک کاربر عادی که در فکر تهیه سیستمی جدید است، یک مقایسه‌ی مفید و مختصر بسیار مفیدتر از مباحث پیچیده و بنچ‌مارک‌های متعدد می‌باشد. لذا بررسی خود را به چند مقایسه در پردازش‌های گرافیکی یا به عبارتی بازی‌های سنگین و پردازش‌های سنگینی که توسط پردازنده‌ی اصلی صورت می‌گیرد، محدود می‌کنیم.

در بازی جدید و بسیار زیبای کرایسیس 3 نتیجه‌ی مقایسه‌ی پردازنده‌های وسایل همراه به صورت زیر است:

apu benchmark

مشاهده می‌کنید که پردازنده‌های آیوی‌بریج اینتل برای وسایل همراه که پردازنده‌ی گرافیکی HD 4000 را به همراه خود دارند و همچنین ای‌پی‌یوی A10 4800M ای‌ام‌دی در رزولوشن پایین عملکرد رضایت‌بخشی ارائه می‌کنند اما نسبت به یک کارت گرافیک رده پایین مثل GT 630M انویدیا کمی ضعیف‌تر هستند.

از نظر قیمت تمام شده و توان مصرفی و به ویژه حفظ شارژ باتری، برنده‌ی رقابت ای‌پی‌یوها هستند اما برای اجرای چنین بازی سنگینی در رزولوشن‌های بالاتر به کارت گرافیک جداگانه نیاز داریم.

برتری ای‌پی‌یوهای ای‌ام‌دی در کاربردهای گرافیکی نسبت به پردازنده‌های آیوی‌بریج اینتل محسوس است اما توجه کنید که اگر قدرت پردازنده‌ی اصلی ملاک باشد، اینتل برنده خواهد شد.

به بنچ‌مارک دیگری از بازی جدید تومب ریدر توجه کنید که در آن برتری ای‌پی‌یوی ای‌ام‌دی نمایان‌تر است:

apu benchmark 2

از نظر قدرت گرافیکی در مورد پردازنده‌های دستاپ نیز A10 5800 بهتر از رقبای اینتلی خود یعنی Core i5 3570K و Core i7 3770K که دارای پردازنده‌ی گرافیکی HD 4000 می‌باشند عمل می‌کند. در جدول زیر نگاهی به نتایج بنچ‌مارک‌های مختلف پردازنده‌ی اصلی و گرافیکی دو رقیب معروف داشته باشید
نتیجه‌ی کلی این است که AMD در بازی‌ها بیش از 50 درصد سریع‌تر بوده و اینتل در سایر کاربردهای سبک و سنگین بیش از 50 درصد برتری دارد. البته بسته به کاربرد ممکن است نتیجه کمی متفاوت باشد.

جمع‌بندی

ای‌پی‌یو ترکیبی از پردازنده‌ی اصلی و گرافیکی یا به طور خلاصه CPU و GPU است و مصرف انرژی، عملکرد و قیمت مناسب‌تری دارد. قابلیت‌های خاصی در APU وجود دارد که با در کنار هم قرار گرفتن این دو پردازنده به دست آمده است. اما اشکالاتی همچون ضعیف‌تر بودن نسبت به پردازنده‌ها و کارت گرافیک‌های جدا و همچنین دمای بالا هنگام فعالیت تمام بخش‌ها در برخی از مدل‌ها را دارد.

از نظر کلی اگر کامپیوتری برای کارهای معمولی در نظر گرفته شده باشد، ای‌پی‌یو انتخاب بهتری است اما اگر سیستمی برای اجرای بازی‌ها و نرم‌افزارهای سنگین کاربرد دارد، بهتر است سراغ یک کارت گرافیک جداگانه برویم.

به نقل از : زومیت

آموزش پارتیشن بندی هارد رایانه

وقتی از درایوهای “C” یا “D” در رایانه صحبت می‌کنیم، در واقع درباره “پارتیشن” حرف می‌زنیم؛ این بخش‌ها درحقیقت حافظه فیزیکی رایانه را تشکیل می‌دهند و هر هارد حداقل یک پارتیشن دارد که شما می‌توانید این پارتیشن را تغییر داده و پارتیشن‌های جدیدی ایجاد کنید.

برای پارتیشن بندی می توانید تمامی درایو ها به جز درایو ویندوز را تغییر دهید.بهتر است برای پارتیشن بندی در زمان نصب ویندوز این کار را انجام دهید.در خاطر داشته باشید که حتما اطلاعات حساس خود را در درایو دیگری کپی کنید و یا از یک هارد اکسترنال (حافظه جنبی) استفاده کنید و پس از پارتیشن بندی جدید، آن‌ها را به هارد برگردانید، چرا که ممکن است در طی مراحل اطلاعات درایوی که در حال تقسیم بندی آن هستید از بین برود و همچنین باید مطمئن شوید که فضای کافی برای ایجاد یک پارتیشن جدید روی هارد دارید.

برای پارتیشن بندی جدید، ویندوز هفت و هشت ابزارهای مناسبی برای این کار در اختیار شما قرار داده‌اند. در ویندوز هفت روی “Start” کلیک کنید و یا در ویندوز هشت به قسمت “Search” بروید. در هر دو صورت، “partitions” را تایپ کنید و سپس گزینه “Create and format hard disk partitions” را انتخاب کنید.

برنامه “Disk Management” باز می‌شود. برای تغییر پارتیشن موجود و کم کردن سایز آن، روی آن کلیک راست کنید و گزینه “Shrink Volume” را انتخاب کنید.

پس از کلیک بر روی گزینه Shrink Volume پنجره ای جدید باز میشود که کاربر میتواند مقدار حافظه درایو جدید را مشخص کند. دقت نمایید که اعداد موجود در این صفحه بر حسب مگابایت نوشته شده اند(هر گیگابایت 1024 مگابایت است). برای مثال اگر قصد دارید مقدار 10 گیگابایت از حافظه خود را جدا کنید و آن را به یک پارتیشن جدید تبدیل نمایید باید عدد 10240 را در قسمت حجم پارتیشن وارد نمایید. پس از تعیین مقدار حافظه سیستم برای ایجاد حافظه جدید حاضر میباشد.

پس از وارد کردن مقدار دلخواه حافظه برای پارتیشن بر روی گزینه Shrink کلیک کنید. سیستم به سرعت یک پارتیشن طبق بندی نشده را ایجاد میکند. ولی باید توجه داشته باشید که هنوز مکانی برای این پارتیشن مشخص نشده است و قابل استفاده نمیباشد. برای ایجاد یک پارتیشن سالم حافظه مورد نظر باید فرمت (Format) شود. بر روی پارتشین جدید راست کلیک کنید و گزینه New Simple Volume را انتخاب کنید. سپس پنجره ای جدید باز میشود که در آن میتوان نام پارتیشن جدید را با یکی از حروف انگلیسی مشخص کرد و حافظه را نیز فرمت کرد. پس از تعیین نامی برای پارتیشن بر روی کلید Next کلیک کنید. در اینجا سیستم دوباره از کاربر مقدار حجم حافظه را سوال میکند. اگر قصد دارید همان مقدار حافظه قبلی را ایجاد کنید عدد ظاهر شده را تغییر ندهید و گزینه Next را بزنید.

در قسمت بعدی شما میتوانید نام پیش فرض پارتیشن خود را تغییر دهید. اگر این نام را تغییر ندهید نام پارتیشن همان حرف انگلیسی خواهد بود که در قبل انتخاب کرده اید. اگر این اول پارتیشن ایجاد شده توسط شما باشد نام پیش فرض آن E است و البته میتوانید نام های در اختیار دیگر را نیز برای آن انتخاب کنید. هم چنین باید نوع درایو مورد نظر را مشخص کنید. دو گزینه در این قسمت وجود دارد که گزینه اول ایجاد درایو بدون فرمت است و گزینه دوم به همراه فرمت میباشد.

Volume label نیز نام دوم اختیاری برای یک پارتیشن است که میتوانید نام دلخواه خود را در جعبه مربوطه وارد کنید. اگر گزینه فرمت را انتخاب کرده باشید درایو را از نوع NTFS مشخص کنید و در پایان بر روی Next کلیک کنید. هم اکنون پارتیشن جدید شما ایجاد شده است و میتوانید فایل های مورد نظر خود را به داخل آن منتقل کنید.

شما میتوانید این کار را دوباره برای ایجاد یک پارتیشن جدید دیگر انجام دهید. ایجاد یک پارتیشن جدید میتواند مزیت های زیادی را علاوه بر مدیریت صحیح فایل ها برای کاربر ایجاد کند. اگر شما نیاز به یک سیستم عامل دیگر در کنار ویندوز خود دارید میتوانید آن را در یک پارتیشن جدید نصب کنید و از بوت دو گانه بر روی کامپیوتر خود استفاده کنید.

ادغام پارتیشن ها

گاهی اوقات کاربر پارتیشن جدیدی را ایجاد میکند ولی پس از مدتی منصرف میشود و قصد دارد حافظه ایجاد کرده را به محل قبلی خود بازگرداند مثلا پارتیشنی را حذف کند و حافظه آن را به درایو C منتقل کند. برای این کار دوباره وارد کنسول Disk Management  میشویم و پارتیشنی را که قصد حذفش را داریم انتخاب میکنیم. سپس بر روی آن راست کلیک کرده و از پنجره باز شده بر روی گزینه  Delete Volume کلیک میکنیم. با این کار تمام اطلاعات موجود در پارتیشن از بین میرود و تبدیل به حافظه خالی در سیستم میشود.

مشاهده میکنید که پارتیشن تبدیل به حافظه آزاد شده است. حالا بر روی حافظه آزاد ایجاد شده راست کلیک میکنیم و از منو باز شده گزینه Delete Partition را انتخاب میکنیم. با این کار حافظه آزاد تبدیل به حافظه ای میشود که در حال حاضر در هیج کجا جای ندارد و آماده است تا با درایو دیگری ادغام شود.

برای ادغام حافظه بر روی درایو دلخواه خود که در اینجا برای ما درایو C میباشد راست کلیک کرده و  Extend Volume را بزنید. سپس پنجره ای برای گسترش حجم درایو باز میشود که تنظیماتی مشابه با پنجره ایجاد پارتیشن جدید دارد.

اگر شما فقط قصد ادغام یک پارتیشن را دارید بر روی گزینه Next کلیک کرده و در پنجره های جدید بازی شده نیز بر روی همین گزینه کلیک کنید تا در آخر به کلید Finish برسید و پس از انتخاب آن ، کار ادغام پارتیشن ها به پایان رسیده است. پارتیشن قبلی شما از بین رفته و به درایو مورد نظر اضافه گردیده است. اگر قصد دارید چندین پارتیشن را یک جا ادغام کنید به روش قبلی گفته شده همه آنها را حذف نمایید تا به حافظه آزاد تبدیل شوند و در آخر آنها را به درایو مورد نظر اضافه کنید.

افزایش حجم پارتیشن ها:

برای اضافه کردن حجم به یک درایو باید از درایو های بعدی حجم مورد نظر را کم کنید و سپس روی پارتیشن بعدی اضافه کنید با کم کردن حجم یک درایو قسمت اختصاصی افزایش حجم برای شما فعال می شود.

بعد از فعالسازی قسمت اختصاصی می توانید روی درایوی که می خواهید حجم آن را افزایش دهید راست کلیک کرده و گزینه اکستند ولوم را انتخاب کنید. دقت کنید که تنظیمات پیش فرض باشد تا در حجمی که اضافه می کنید از حداکثر حافظه استفاده شود.

    • ۱۰

    ۱۱دقت کنید بقیه تنظیمات را دستکاری نکنید، در آخر با زدن finish کار را به پایان برسانید.

 

 

نحوه پاک کردن کش در مرورگر Firefox

برای پاک کردن کش (Cache) در مرورگر Mozilla Firefox روش‌های مختلفی وجود دارد. در ادامه با ما باشید تا با نحوه پاک کردن کش‌های مرورگر فایرفاکس از طریق خود مرورگر آشنا شوید.

مختصری درباره Cache مرورگرها:

کَش‌های (Caches) مرورگر یا به اصطلاح Temporary Internet Files به معنای “فایل‌های موقت اینترنتی”، فایل‌های موقتی‌ای که درواقع کپی‌هایی از فایل‌های مرورشده قبلی مانند تصاویر هستند و در مرور سریع‌تر اینترنت به کاربر کمک می‌کنند. برای مثال، کش‌های تصاویر در حین مرور یک صفحه در کامپیوتر به صورت محلی (Local) ذخیره می‌شوند و زمانی که کاربر قصد مرور همان صفحه با همان تصاویر (یا یک صفحه دیگر با همان تصویر) را دارد، مرورگر فایل کش مربوط به آن تصویر را با استفاده از الگوریتم‌های مقایساتی پیدا کرده سپس به کاربر نشان می‌دهد. در این حالت، تصویری که بار قبل مشاهده شده است، برای بار دوم بارگیری (Download) نخواهد شد و بدین ترتیب سرعت مرور صفحات وب به صورت چشمگیری افزایش می‌یابد.

 

چرا Cacheهای مرورگر را پاک می‌کنیم؟

کش‌ها باعث افزایش سرعت مرور وب می‌شوند. اما ممکن است در بسیاری از موارد، فایل‌های اصلی‌ای توسط مرورگر کش شده اند، از طرف سرور، سازندگان و طراحان یا به هر دلیل دیگری تغییر داده شوند. در این حالت ممکن است مرورگر همان فایل کش شده را به کاربر نشان دهد درحالی که این فایل کش شده با فایل اصلی تفاوت دارد. برای مثال، یک تصویر ممکن است توسط مرورگر کش شود. در این صورت زمانی که حتی تصایر اصلی تغییر داده شود، ممکن است مرورگر همان تصویر قدیمی کش شده را به کاربر نشان دهد.

 

نحوه پاک کردن Cache در مرورگر Firefox

برای هرچه آسان‌تر بودن این آموزش، ما Cacheهای مرورگر Firefox را از طریق خود مرورگر پاک خواهیم کرد. روش‌ها و برنامه‌های مختلفی را می‌توانید در ارتباط با پاک کردن Cacheهای مرورگرهای مختلف ازجمله Firefox پیدا کنید.

خلاصه آموزش (درصورتی که حوصله خواندن کل متن را ندارید!)

 

نکته: تصاویر مراحل 1 و 2 مربوط به رابط گرافیکی جدید مرورگر فایرفاکس است که از نسخه 29 بتا به بعد تغییر کرده است. تصاویر مربوط به نسخه‌های پایین تر از 29 نیز در انتهای هر مرحله گذاشته شده است.

1- برای پاک کردن Cacheها ابتدا مرورگر فایرفاکس (Firefox) را اجرا کنید. حال از گوشه بالا-سمت چپ (به صورت پیشفرض) منو فایرفاکس (منوی موزیلا فایرفاکس) را باز کنید. {لینک تصویر مربوط به نسخه‌های پایین تر}

2- در منو باز شده، بر روی History (تاریخچه)، سپس در پنجره بازشده جدید بر روی Clear Recent History کلیک کنید.{لینک تصویر مربوط به نسخه‌های پایین تر}

Clear-Firefox-History-All-1

 

3- حال پنجره‌ای با نام Clear All History مشابه تصویر زیر باز خواهد شد. در قسمت Time range to clear به معنای “بازه زمانی برای حذف کردن” می‌توانید بازه زمانی‌ای که آیتم‌های کش در آن زمان ذخیره شده اند را انتخاب کنید. برای پاک کردن تمام کش‌ها گزینه Everything را انتخاب کنید.

پاک کردن Cache فایرفاکس

 

5- حال درصورتی که قسمت جزئیات بسته شده است، با کلیک کردن بر روی فلش کنار عبارت Details، قسمت جزئیات را باز کنید. در قسمت Details، گزینه Cache را انتخاب کنید. در آخر بر روی Clear Now کلیک کنید تا کشهای مربوط به بازه زمانی انتخاب شده (در این آموزش، تمامی بازه‌های زمانی) حذف شوند. فرایند پاک سازی ممکن است مدتی طول بکشد.

Clear-Firefox-Cache-version-29-and-above

 

پس از اتمام فرایند پاک سازی، پنجره مربوطه بسته خواهد شد.

 

منبع:بایت گیگ

 

پنج نکته جالب برای کیبورد

در این مقاله میخواهیم به برخی از ترفند های جالب کیبورد بپردازیم که از آنها میتوانید در ویندوز خود استفاده کنید ، یکی از مزیت های این ترفند ها سرعت بخشیدن به انجام کار های روزمره در ویندوز هست که میتواند برای کاربران مبتدی و حرفه ای مفید باشد.

اکثر کاربران ویندوز حداکثر با ۲ یا ۳ ترفند کوچک ویندوز آشنایی دارند و آنها را هم به وسیله تجربیات خود یاد گرفته اند. ولی ما در این مقاله میخواهیم تجربیاتی را که در مورد ترفند های کیبورد داریم بین دیگر کاربران به اشتراک بگذاریم.

 

ترفند های کیبورد به چندین دسته تقسیم میشوند که ما آنها را برای شما جدا جدا مینویسیم. یکی از دسته های این ترفند ها ترفند تایپ هست که در پایین توضیح می دهیم.

 

ترفند های تایپ

کشیدن حروف

احتمالا شما هم در مطلب های اینترنتی و حتی کتاب و نوشته های تایپ شده دیده اید که کلمات در بعضی جاها مانند تیتر ها  کشیده شده اند. اگر شما هم می خواهید این کار را در هنگام تایپ انجام دهید این ترفند را یاد بگیرید. این روش جزء یکی از ترفند های کیبورد حساب می شود.

به طور مثال:

یا اینترنـــــــــــــــــــــــــــــــت

برای اینکار کافی هست بعد از تایپ یک حروف مثله “ن” کلید های ترکیبی Shift+J را با هم فشار دهید و تا جای که میخواهید حروف شما کشیده شود نگه دارید. این ترفند احتیاج به فونت خاصی ندارد و میتوانید در همه جا از آن استفاده کنید.

 

تایپ با ۱۰ انگشت

این یکی شاید بیشتر به آموزش شباهت داشته باشد تا ترفند ولی بعضی ها میخواهند سرعت تایپ خود را افزایش دهند. برای اینکار نمی توان در چند هفته سرعت تایپ را به سرعت نوشت با خودکار رساند ولی به مرور سرعت هر دو برابر هم می شوند.
ابتدا باید تمرین های را انجام دهید :

تمرین ها  به ۳  دسته کلی تقسیم میشوند  ، تمرین وسط  ، تمرین وسط  و بالا ، و آخرین  تمرین وسط  و پایین  و بالا است. ابتدا  باید یاد  بگیرد که کدام انگشت برای کدام  دکمه بهتر هست که برای  راهنمایی میتوانید به عکس پایین نگاه کنید:

 

تمرین اول ، وسط:

شما باید بتوانید این حروف را در کمتر از ۲۰ ثانیه به وسیله ۱۰ انگشت تایپ کنید ، پس از موفق شدن به تمرین شماره ۲ بروید و آن را امتحان کنید:
سم، کشک، گک، ات، لب، شک،
بات،بابا ،الب، شبی، یاس، سال، لاک،
کمال، شیما، مینا، امشب، لک لک، نم نم

انگشت های خود را مانند عکس زیر روی کیبورد قرار دهید و سعی کنید به دکمه ها کمتر نگاه کنید ، البته برای اولین بار یک بار کامل جاهای دکمه ها را یاد بگیرید.

 

تمرین دوم ، وسط و بالا:

شما باید بتوانید این حروف را در کمتر از ۲۵ ثانیه تایپ کنید ، پس از موفق شدن به تمرین شماره ۳ بروید و آن را امتحان کنید:

ضش، صس، ثی، قب، فب، چک، جک، حک، خم، هن، عت، غت
ضامن، صبا، ثمین، قلیان، فلفل، چنگک، جنگل، خلاص، همیشه، علما، غلام
فسنجان، فسقلی، فکستنی، ثنایی، قلقلی، قشنگ، عقاب، خفن، خنک
تمرین سوم ، وسط و بالا و پایین:

شما باید بتوانید این حروف و کلمه ها را در کمتر از ۲۰ ثانیه تایپ کنید که پس از موفق شدن به تمرین شماره ۴ که آخرین تمرین هست بروید:
ظش، طس، زی، رب، ذب، /ک، .م، ون، ئت، دت، زکی، رشت، دادار
ظله، طشت، زورو، رب انار، بند رخت، ظالم، طالبی، زنبور، روزی، ذلیل، دهکده، نائب،آبله

بعد از انجام این ۳ تمرین میتوانید اعداد را هم تمرین کنید به طور مثال اعداد ۲۷۴ یا ۸۳۹۲۰ و… ها را به سرعت و با ۲ انگشت تایپ کنید.
تمرین چهارم ، تمرین آخر

حال  اگر همه این تمرین ها  را به درستی و در زمان  خوبی انجام دادید باید به تایپ کلمات  به سرعت بالا بپردازید در این روش  میتوانید  به کنار یک  تلویزیون  یا رادیو بروید و به طور مثال  هنگام  پخش اخبار همزمان  آن را تایپ  کنید ، این  روش یکی از بهترین روش های موجود  برای سرعت بخشیدن به تایپ هست که به وسیله خاصی احتیاج ندارد.

همچنین برای این کار نرم افزار های خوبی وجود دارد که میتوانید به وسیله آنها تایپ ۱۰ انگشتی را به صورت جدیدتر و بهتر یاد بگیرید.

منبع : آموزش کامپیوتر